ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
Η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής δεν μπήκα στην διαδικασία να ασχοληθώ με τις προτάσεις ταινιών, άλλωστε υπάρχουν τόσα πολλά οργανωμένα blogs για αυτή τη δουλειά. Παρ όλα αυτά όμως οι ακόλουθες δύο ρωσικές παραγωγές στάθηκαν αφορμή για να ανεβάσω αυτήν την ανάρτηση.
1. Ostrov (octrob), The island, Το νησί (2006)
director : Pavel Lungin
writer : Dmitri Sobolev
Η πρώτη είναι ηθογραφική και βασίζεται σε μαρτυρίες από τον μοναστηριακό βίο κάποιον μοναχών που ξεχώρισαν για το διακόνημα τους. Κεντρική φυσιογνωμία του σεναρίου ο π. Ανατόλιος, ένας ιδιόρρυθμος ασκητής που μέσα από το προσωπικό του πόνο γίνεται ανεξάντλητη πηγή προσφοράς και παράδειγμα προς μίμηση.
Αξίζει όμως να τονίσω πως ανεξάρτητα από την θεματολογία της ταινίας που μπορεί να ξενίσει μερικούς, η ταινία είναι αντικειμένικά ένα άρτιο έργο με δομημένο σενάριο, εκπληκτικά γυρίσματα, άριστες ερμηνείες και μοναδική σκηνοθεσία. Το άγριο τοπίο της παγωμένης ακριτικής Ρωσίας, οι αντιθέσεις των χαρακτήρων και η ξεκούραστη ροή της πλοκής, κάνουν Το νησί μία ταινία που τελικώς πολλοί θα λατρέψουν.
Πέρα όμως από το έντονα θρησκευτικό της χαρακτήρα, αυτό που πραγματεύεται ο δημιουργός της ταινίας, είναι η κοινοβιακή συνύπαρξη των ανθρώπων και η παρερμηνευμένη αντίληψη που έχουμε οι περισσότεροι για την καλοσύνη. Ένα πολύ συχνό λάθος που κάνουμε οι άνθρωποι είναι να ταυτίζουμε την καλοσύνη κάποιου με το πόσο συμπαθής μας είναι. Όλοι μας είτε λίγο, είτε πολύ αγαπάμε και θεωρούμε καλούς εκείνους που μας καλοπιάνουν, που μας επαινούν και που μας λένε όλα όσα θα θέλαμε να ακούσουμε για να αισθανθούμε σπουδαίοι και σημαντικοί. Αντίθετα όλους εκείνους που μας ξεγυμνώνουν και μας υποδεικνύουν τα λάθη μας και τις κακοτοπιές μας, τους περιφρονούμε και τους κακοχαρακτηρίζομε. Εδώ ο ήρωάς μας π. Ανατόλιος είναι ένας άνθρωπος που δεν μπαίνει στον πειρασμό να κολακέψει τους άλλους για να τον αγαπήσουν. Δεν επιλέγει να είναι ευχάριστος. Αγαπάει πραγματικά και θέλει οι αδελφοί του να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητές τους για πνευματική πρόοδο.
Η κοινωνική επιτήδευση και ο δημοσιοσυσχετισμός, μας έχει μεταβάλλει σε κόλακες και υποκριτές που προσπαθούμε μέσα από ψεύτικες γλυκές κουβέντες και συναισθηματικούς ακροβατισμούς να κερδίσουμε μία θέση στην ζωή και στην καρδιά των συνανθρώπων μας. Το μόνο που καταφέρνουμε όμως είναι να αναπαράγουμε μέτριους τεμπέλιδες ανθρώπους που θέλουν απλά και μόνο να ακούνε όμορφα και ωραία λόγια από τους άλλους.
2. The Miracle [Chudo], Το θαύμα (2009)
Director: Aleksandr Proshkin
Screenplay: Iurii Arabov
Screenplay: Iurii Arabov
Η δεύτερη ταινία κι αυτή ρωσική, είναι ιστορική και βασίζεται σε ένα αληθινό περιστατικό που διαδραματίστηκε σε μία επαρχιακή πόλη. Την ταινία αυτή θα την χαρακτήριζα περισσότερο εκπαιδευτική μιας και οι πληροφορίες που αντλούμε για την ρωσική πραγματικότητα της της εποχής του ψυχρού πολέμου και της καθεστωτικής αδιαλλαξίας και παραφροσύνης, είναι άκρως διαφωτιστικές. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε και είναι πολύ σημαντικό να διαπιστώσουμε πως η σημερινή μας πραγματικότητα δεν είναι αποκομμένη από τα ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος. Αντίθετα, τα όσα τώρα ζούμε είναι απόρροια του φανατισμού και των ψευδαισθήσεων των παππούδων μας που την ίδια στιγμή έζησαν σαν ήρωες και σαν προδότες. Δυστυχώς τον πολιτικό φανατισμό των αναπαράγουμε ακόμα και τώρα και μάλλιστα εμείς οι νέοι, που παρά την ευφυία και την πανεπιστημιακή μας κατάρτιση παραμένουμε απαίδευτοι και ιστορικά αγράμματοι στην πλειοψηφία μας.
http://www.rusfilm.pitt.edu/2010/themiracle.php
